#4.5 Μεσοπόλεμος: Το Κορίτσι του Πέτι
Τη δεκαετία του 1930 ο κόσμος ζητούσε πλέον φτηνή διασκέδαση και διαφυγή από τη ζοφερή πραγματικότητα. Ο κινηματογράφος της εποχής πρόβαλε έναν ονειρικό και απέραντο κόσμο αγνότητας. Αντίθετα, στο pin-up και στα περιοδικά pulp, οι εικονογραφημένες γυναίκες απεικονίζονταν με σεξουαλικά υπερβολικές αναλογίες, σαν η διάθεση φυγής από την πραγματικότητα να αποτυπωνόταν στον σωματότυπό τους. Τη θέση των φωτογραφιών των βαμπ πήραν τα σκιτσαρισμένα Κορίτσια του Χαρεμιού του Σιμς Κάμπελ, το Καλό και Σέξι Κορίτσι του Τζορτζ Κουέιντενς και το πιο διάσημο όλων, το Κορίτσι του Πέτι.
Ο Τζωρτζ Πέτι ήταν γιος γνωστού φωτογράφου μοντέλων και γυμνών και σπούδασε Καλές Τέχνες στο Παρίσι. Η δημιουργία του ενσάρκωσε την απόλυτα σεξουαλική και παθητική γυναίκα της Ύφεσης. Είχε ατέλειωτα πόδια, μεγάλο στητό στήθος, στενή μέση και το πιο πλατύ χαμόγελο. Η ματιά του θεατή έπεφτε κατευθείαν στη γυμνή της σάρκα, καθώς ο Πέτι ζωγράφιζε λεπτομέρειες, όπως παπούτσια και κορδέλες, με υποτυπώδη τρόπο. Είχε επίσης μικρότερο κεφάλι σε σχέση με το σώμα, υπονοώντας ότι η γυναίκα δεν ταιριάζει στην απαιτητική δημόσια σφαίρα και εργασία.
Οι λεζάντες των σκίτσων της υπονοούσαν ότι τη συντηρούσαν άντρες, μάλλον για υποσχέσεις ή υπηρεσίες που αφορούσαν την ιδιωτική σφαίρα. Λίγα χαρακτηριστικά μείωσαν τόσο τη γυναίκα όσο το μικρότερο κεφάλι - και λίγα εικαστικά είδη αποτύπωσαν τόσο άμεσα τις αξίες της εποχής τους. Στο πνεύμα των «μισών κόσμων», ένας σχολιαστής έγραψε πως το Κορίτσι του Πέτι ήταν φτιαγμένο από «ένα μάτσο εκλεπτυσμού με μια λεπτή δόση χυδαιότητας».
Το Κορίτσι του Πέτι δημοσιευόταν στο σημαντικότερο έντυπο στην ιστορία του pin-up, το Esquire. Ακριβότερο από τα υπόλοιπα έντυπα και με συνεργάτες όπως οι συγγραφείς Σκοτ Φιτζέραλντ και Ερνστ Χέμινγουεϊ, το Esquire προσέδωσε κύρος στο λαϊκό είδος. Ο Πέτι διατηρούσε τα δικαιώματα των δημοσιευμένων έργων του και τα «ανακύκλωνε» σε διαφημίσεις, κερδίζοντας πολλαπλές απολαβές. Το 1940 και μετρώντας μια δεκαετία αμείωτης επιτυχίας, το Κορίτσι του Πέτι μεταφέρθηκε στο κεντρικό «σαλόνι» του Esquire, όπου είχε διπλάσιο μέγεθος και αποσπόταν ευκολότερα. Ο Πέτι ζήτησε τότε νέα αύξηση από το περιοδικό.
Ένα «Κορίτσι του Πέτι» (1940)