Οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας θυμίζουν στη νεοσύστατη Ελλάδα πόσο κοντά στην καρδιά της βρίσκεται η Ανατολή. Ξεκινά η εποχή του ρεμπέτικου και της αμαρτωλής Τρούμπας. Οι αισθησιασμοί του έρωτα, του πόνου και των ουσιών περισσεύουν. 
 
Πολλά ρεμπέτικα τραγούδια επιδεικνύουν αναπάντεχη τόλμη. Ιδιαίτερα όμως οι ρεμπέτισσες, σπάνε όλα τα ταμπού. Δικαίως έχουν αποκαλεστεί «οι πιο ελεύθερες γυναίκες της νεότερης Ελλάδας». Η Ντερμπεντέρισσα (η άστατη, η απρόβλεπτη) που θα γινόταν διάσημη στα χρόνια της Κατοχής με το τραγούδι του Τσιτσάνη, περηφανεύεται που «τους άντρες σαν τα ζάρια τους μπεγλέρισε». Κάποιες ρεμπέτισσες θέλουν πολλούς εραστές, άλλες τους μοιράζονται, ενώ το τραγούδι «Γίνομαι Άντρας» του Πάνου Τούντα, μιλά για μια ομοφυλόφιλη ρεμπέτισσα. Κουβαλά πιστόλι, μαχαίρι και «έχει γκόμενα μια δούλα που της τα ‘χει πάρει ούλα». Στον τεκέ όπου συχνάζει, δείχνει πως αν χρειαστεί, παίζει σε όλα τα ταμπλό:

 «Μα ένα βράδυ μαζευτήκαν / και όλοι απάνω μου ριχτήκαν
και αρχίσαν μαστορόδια / με τη γλώσσα τους την τόφια
και φωνάζαν με λαχτάρα / αχ αγοροκοριτσάρα!» 
 

Στις γειτονιές είναι δακτυλοδεικτούμενες οι νεοφερμένες κοκέτες, κοσμοπολίτισσες, μορφωμένες και δυναμικές Σμυρνιές. Η ντόπια κουλτούρα δεν είναι έτοιμη και η «Σμυρνιά» γίνεται αντικείμενο πόθου, φθόνου και σεβασμού. Στα πάλκα ξεχωρίζει η τραγουδίστρια και το πρόσωπο των τσιγάρων Santé Ζωζώ Νταλμάς, που έζησε ένα μακρύ και θυελλώδη έρωτα με τον Κεμάλ Ατατούρκ. Μετά το πρώτο τους βράδυ, ο Κεμάλ άφησε ένα χαρτονόμισμα στο κομοδίνο της. Αυτή, όταν το είδε, έκοψε την εικόνα του εραστή της από το χαρτονόμισμα και άφησε το υπόλοιπο με το σημείωμα: «Πήρα αυτό που ήθελα. Το υπόλοιπο μου είναι άχρηστο». 

​

Στα χρόνια που ακολουθούν ο κόσμος πλέον εισέρχεται στον Β’Π.Π. Η πρώτη αχτίδα στα ευρωπαϊκά κράτη προβάλει μετά το 1945.