Σίγουρα έπαιξε ρόλο το ότι λόγω του συρρικνωμένου Ελληνισμού, στον ελλαδικό χώρο συγκεντρώθηκε περισσότερο ταλέντο απ’ όσο θα παρήγαγε μια μικρή χώρα. Ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν από την Ανατολική Θράκη, ο Κώστας Βουτσάς και ο Κώστας Χατζηχρήστος κατάγονταν από την Κωνσταντινούπολη, ο Ντίνος Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, οι σατυρικοί συγγραφείς Νίκος Τσιφόρος και Δημήτρης Ψαθάς γεννήθηκαν στην Αλεξάνδρεια και Τραπεζούντα αντίστοιχα. Όλοι μαζί πρόσφεραν έναν πλούτο και μια φινέτσα που αργότερα χάθηκαν. 

​

Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να εξηγήσει τη διαχρονική αγάπη των Ελλήνων για τις παλιές κινηματογραφικές τους ταινίες. Προβάλλονται συνεχώς από την τηλεόραση, σημειώνοντας αμείωτα ποσοστά τηλεθέασης. Οι ατάκες τους είναι πασίγνωστες και επαναλαμβάνονται σε παρέες. 

​

Μια υποδόρια σχέση υπάρχει εδώ με το pin-up. Και τα δύο είδη – το καθένα με τους δικούς του ήρωες και το δικό του ακροατήριο - ακτινοβολούν αθωότητα και εμπνέουν αισιοδοξία. Εμπνέουν νοσταλγία για πιο απλές και απροβλημάτιστες εποχές.
 
Ειδικά για το pin-up, οι προεκτάσεις πάνε μακρύτερα - και παλαιότερα.

​

Η συνέχεια στα κείμενα.